صلح ماییم لاله‌های زردی در این بوستان صلح بارانی هم نباریده بر ما از آسمان صلح آواره و مهاجر و

غصه نخور گلم وحشت نان شب من است غم چای صبحم دل‌هره نان چاشتم پای از خانه بیرون می‌گذارم و

تیغ* بردار، بیا حادثه را سر بزنیم با تفنگ آمده، ما هم گپِ خنجر بزنیم این چه رسم است که

ای کودک که چنان ژرف در بازوان آفت زده ی روزگار خوابیده ای وجود تو فقط در امروز خلاصه می‌شود

نویسنده: فرزانه سکندری روبروی پنجره باز اتاق روی میز چهارکنج قهوه یی رنگ، نشسته بود و به گل های رنگارنگی

اشک‌هایم برای سوختنت آتش می‌گیرند هیچ قطره آبی گلویت را تر نخواهد کرد یکی خفه مان‌ می‌کند و دیگری به

درنگ کن، که صدای تفنگ پشت در است هنوز در وطنت دیو جنگ، پشت در است به این جهان پر

برگرد کودکم به جهانی که از آن آمده‌ای برگرد این‌جا معطل نکن که آن‌چه در یک ساعت زندگی‌ دیدی تکرار

خود محکومی. وطن چه شد؟ چگونه ؟ که خنده اش گم شد چگونه بوسه ی یک عشق ، نیش گژدم

صلح گم کرده ام سایه ام را در آسمان وشستشو میدهم خیال پروازم را در مهربانی ابرها های انسانهایی که