نویسنده: آرزو نوری همسایه‌ای عجیبِ داشتیم. یک‌خانم در یک‌حویلی تنها زندگی می‌کرد، و هیچ‌کسِ هم با او رفت وآمدی نداشت.خیلی‌برایم

نویسنده: آرزو نوری یما در اردوی‌ملی وظیفه داشت. او همیشه از سه‌‌برادرش که در راه‌ی وطن شهید گشته‌بودند یاد می‌کرد.

تفسیرِ آزادی در طنینِ شادِ قطارهای قافیۀ شاعرانِ شهرِ خالی از شُکوه نشانی از اندوهِ تو نیافتم، در ترنمِ ترانه‌ها

نویسنده‌: آرزو نوری دانشگاه‌ که بسته‌شد، فامیلم نیز مهتاب را به‌زور به‌ شوهر دادند. کاکا‌هایم به پدرم می‌گفتند:” دختر که

کاج دانش کمر کاج شکست “برچی”به خونابه نشست باز آگاهی را باز گلبرگ و رگ و خوشه ی دانایی را

تازه از بازار به‌خانه رسیده بودم. سر‌و صدای پدرم همه‌ای‌ حو‌یلی را گرفته بود، بلندبلند درباره‌ای من حرف می‌زدند. می‌گفت

لطیفه‌ای من هزاران آرمان وآرزو در دل داشت، وبه امید یک‌آینده خوب به مکتب می‌رفت.  وقتی تولد شد، دو ماه

درمیانِ‌ دود وهیاهوی انفجار، مادری‌که سرگردان از این‌سو به‌ آن‌سو می‌دوید باخودش می‌گفت: من او را به‌زُور به مکتب فرستادم.

این کودکان کجایند؟ گورستان‌های بی‌نام گواهی می‌دهند استخوان‌های شکسته در حافظۀ خاک  گواهی می‌دهند خون‌های سوخته در آتش انفجار گواهی

برای شهری که درآن بوسه ممنوع است و سنگسار واجب به موهای سپیدش نارنجک بسته اند پنجره هایش آتش گرفته